Venus

de witte parel rijst op uit de zee
te lang lag ze op de bodem
in de schelp die niemand vond
de verwonderde zon 
omhult haar met blauw licht

als de nacht komt
met zwarte sluiers van verdriet
blijft ze warm en licht
ze schittert even in de oneindige zee
als een verre ster

nadine

De kus

om elkaar heen, strak en wit
verstilde kracht
steeds dieper en hechter
gaan ze toch een eigen weg
verkennen dromen en passies
hoger en verder
om steeds terug te keren
naar de omhelzing
van het troostende wit

Nadine