Ondergaan

verstilde kracht
alleen maar afwachten
tot de pijn weer overgaat
cocon van verdriet
toch dierbaar
als een verloren minnaar
misschien kan ik je ooit
of toch nooit
laten gaan

nadine

Venus

de witte parel rijst op uit de zee
te lang lag ze op de bodem
in de schelp die niemand vond
de verwonderde zon 
omhult haar met blauw licht

als de nacht komt
met zwarte sluiers van verdriet
blijft ze warm en licht
ze schittert even in de oneindige zee
als een verre ster

nadine