Venus

de witte parel rijst op uit de zee
te lang lag ze op de bodem
in de schelp die niemand vond
de verwonderde zon 
omhult haar met blauw licht

als de nacht komt
met zwarte sluiers van verdriet
blijft ze warm en licht
ze schittert even in de oneindige zee
als een verre ster

nadine

Tinos

alle blauwen verzamelen zich
in de zee aan de Griekse kust
wedijveren met de stalen lucht
verwelkomen de toeristen
verwelkomen de vluchtelingen die,
in hun gamele bootjes
verdrinken in hun kleurenpracht

nadine